អ្នកលេង​ព្យ៉ា​ណូ​ដ៏​ឆ្នើម​

នាង Amanda Bloom គឺជា​អ្នក​ដេញ​ព្យ៉ា​ណូដែល​ទទួលបាន​ការហ្វឹកហាត់​តាម​បែប​ក្លាស៊ីក ដែល​បាន​និង​កំពុង​រស់នៅ និង​ចូល​ចិត្ដត​ន្ដ្រី​ចាប់តាំងពី​កុមារភាព​។ នាង​គឺជា​សិល្បការិនី​ដ៏​ឆ្នើម​ម្នាក់​ដែល​ដួងវិញ្ញាណ​របស់​នាង​ស្ដាប់​រឿង​អតីតកាល និង​និយាយ​អំពី​បច្ចុប្បន្នកាល​ជាមួយនឹង​បទ​ចម្រៀង ដែល​ប្រាប់​យើង​អំពី​អារម្មណ៍​រំភើប​ញាប់​ញ័រ​។ Amanda Bloom នាំ​យើង​ទៅកាន់​ពិភព​របស់​នាង​និង​ប្រាប់​យើង​សារ​ចុះឡើង​ទាក់ទង​ទៅនឹង​ភាព​ជា​តន្ដ្រីករ​/​តារាចម្រៀង​នៅ​អាស៊ី និង​អ្វី​ដែល​បំផុស​ស្នាដៃ​របស់​នាង​។

​សួស្ដី Amanda រីករាយ​ខ្លាំងណាស់​ដែល​អ្នកចំណាយ​ពេល​ខ្លះ​ពី​ការងារ​ដ៏​មមាញឹក​របស់​អ្នក ជជែក​ជាមួយ​យើងខ្ញុំ​។ ដូច្នេះ​តើ​អ្នក​អាច​ប្រាប់​មិត្ដ​អ្នកអាន​ឡេឌី​ស៍បានទេ តើ​អ្នក​ជា​សិល្បករ​បែបណា ហើយ​តើ​ចំណង់​ចំណូលចិត្ដត​ន្ដ្រី​របស់​អ្នក បាន​ចាប់ផ្ដើម​ដោយ​របៀប​ណា​?

​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់ផ្ដើម​លេង​ព្យ៉ា​ណូនៅ​អាយុ​៣​ឆ្នាំ និង​បាន​រៀន​ព្យ៉ា​ណូបែ​បក្លា​ស៊ីកបុ​រាណ​រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​១៨​ឆ្នាំ​។ ចំពោះ​ពេលវេលា​ដែល​ខ្ញុំ​អាច​ចង​ចាំ​បាន ខ្ញុំ​ជា​និច្ចកាល​កំពុង​តែងតែ​ប្រែក្លាយ​សម្លេង​រៀងរាល់ថ្ងៃ ទៅ​ជា​បទ​ចម្រៀង​និង​ការ​តែង​បទ​ភ្លេង​ដ៏​សមស្រប​លើកដំបូង​របស់​ខ្ញុំ​សម្រាប់​ព្យ៉ា​ណូ គឺ​អាស្រ័យ​លើ​សម្លេង​តន្ដ្រី​រន្ថើន​ដែល​រថយន្ដ​របស់​យើង​ធ្វើ​ឱ្យ​យើង​ដឹង​ជាមុន នៅពេល​ដែល​ទ្វារ​មួយ​បើកចំហ​។ ខ្ញុំ​បាន​កែប្រែ​វា​ទៅ​ជា​បទ​ចម្រៀង​ព្យ៉ា​ណូតិ​ចតួច ដែល​បាន​ធ្វើឱ្យ​យើង​ជាប់​ចំណាត់ថ្នាក់​លេខ​មួយ​នៅក្នុង​កម្មវិធី​ពានរង្វាន់ San Francisco Young Composers award នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៦​។ ដែល​កាលនោះ​ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​៦​ឆ្នាំ​។ ខ្ញុំ​ពិតជា​ទទួលបាន​ពិន្ទុ​នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់​ដែល​ជា​រឿង​ដ៏​អស្ចារ្យ​ខ្លាំងណាស់​។ ខ្ញុំ​បាន​ចាប់ផ្ដើម​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​ប៉ុប នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​ប្រហែលជា​១៨​ឆ្នាំ និង​បាន​ឈប់រៀនៅ​ឯ​សាកលវិទ្យា​ល័យ ដើម្បី​បន្ដ​និពន្ធ​ឱ្យ​ក្រុម​ភ្លេង​និង​អ្នកចម្រៀង​ដទៃទៀត​នៅ​ប្រទេស​អូស្ដ្រាលី មុន​ពេល​ចងក្រង​និង​ផលិត​អាល់​ប៊ុម​លើកដំបូង​របស់​ខ្ញុំ​ដែ​ល​មាន​ចំណងជើង​ថា “The History of Things to Come” ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់ផ្ដើម​នៅ​ប្រទេស​អូស្ដ្រាលី​និង​បញ្ចប់​នៅ​ទីក្រុង​អាម​ម៉ាន​ប្រទេស​ស៊ូដង់ ជាមួយ​នឹង​សមាជិក​វង់​តន្ដ្រី Amman Symphony Orchestra​។ អាល់​ប៊ុម​នោះ​គឺជា​អាល់​ប៊ុ​ម​រ៉ុក​បញ្ចូល​គ្នា​ដោយ​ប្រើ​បទ​ព្យ៉ា​ណូ​ក្លាស៊ីក​យ៉ាង​ស្រទន់​មួយចំនួន ដែល​ស្ទើរតែ​ជា​ចម្រៀង​កា​ព្យ Celtic​។ អាល់​ប៊ុម​ទី​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ​មាន​ចំណងជើង​ថា “Atlas” ដែល​ខ្ញុំ​បាន​កត់ត្រា​ទូទាំង​ទ្វីប​អាស៊ី គឺជា​អាល់​ប៊ុម​លាយ​ចម្រុះ​គ្នា​លក្ខណៈ​ពិភពលោក​ថែមទៀត​។ ប៉ុន្ដែ​មាន​តែ​ព្យ៉ា​ណូ​ទេ​ដែល​លេង​អម​ជាមួយ​នឹង​តន្ដ្រី​នេះ​។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ផលិត​អាល់​ប៊ុម​ដ៏​សំខាន់​មួយ​… ដោយ​ប្រើ​ព្យ៉ា​ណូ​មិនសូវ​ច្រើន​ទេ​។

​តើ​មាន​អារម្មណ៍​ដូចម្ដេច​ដែរ​ក្នុងនាម​ជា​តន្ដ្រីករ​/​តារាចម្រៀង​នៅ​អាស៊ី​?

​ទាក់ទង​ទៅនឹង​ការ​បំផុស​ទឹក​ចិត្ដថ្មីៗ វា​គឺជា​រឿង​ដ៏​អស្ចារ្យ​ខ្លាំងណាស់​! ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា វា​ហាក់បីដូចជា​ងាយស្រួល​ក្នុង​ការច្នៃប្រឌិត ប្រសិនបើ​អ្នក​កំពុងតែ​បណ្ដុះ​និង​ជួប​បទពិសោធន៍​ថ្មីៗ​នៅក្នុង​ផ្នែក​ដទៃ​ទៀត​នៃ​ជីវិត​របស់​អ្នក​។ ខ្ញុំ​បាន​ចំណាយ​រយៈពេល​ជាង​មួយ​ឆ្នាំ​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​នៅឯ​សាលារៀន Music Arts School ដែល​កំពុង​តែ​បំផុសគំនិត​ឱ្យ​ដូចគ្នា​ទៅ​នឹង​ក្មេង​អ្នកស្រុក​ដែល​មាន​អំណរ​សាទរ និង​ទាក់ទង​ជាមូយ​វប្បធម៌​តន្ដ្រី​នៅ​ទីនោះ​។ ខ្ញុំ​អាច​សម្ដែង​នៅឯ MTV Exit for Human Trafficking នៅ​ចំពោះមុខ​អ្នកទស្សនា​ប្រមាណ​៤០, ០០០​នាក់ ដែល​ជា​បទពិសោធន៍​ដ៏​អស្ចារ្យ​និង​ការលើក​ទឹកចិត្ដស​ម្ដែង​ដើម្បី​បុព្វហេតុដ៏​សំខាន់​មួយនេះ​។

​ខ្ញុំ​បាន​ដឹងថា ការសហការ​គ្នា​គឺ​ងាយស្រួល​ខ្លាំង​នៅ​ក្នុង​បរិយាកាស​បែប​នេះ ព្រោះ​មាន​អ្នក​ច្នៃប្រឌិត​ជាច្រើន​នាក់​ទៀត ចង់​សហការ​ព្រោះតែ​ការស្រឡាញ់ ហើយ​អំណរ​សាទរ​ចំពោះ​តន្ដ្រី​របស់ខ្ញុំ គឺជា​ការពេញចិត្ដ​ខ្លាំង​។ មាន​មនុស្ស​ក្លាហាន​និង​បំផុស​គំនិត​ដែល​រស់នៅ​ក្នុង​សហគមន៍​អ្នក​នៅ​ក្រៅប្រទេស ដែល​មាន​ឆន្ទៈ​ប្រថុយប្រថាន លើស​ពី​ត្រឡប់​ទៅកាន់​ភាព​នៅ​ជា​សុខ​នៃ​ប្រទេស​លោកខាងលិច​។ ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ផលិតករ Tegan Kiddle ដែល​មាន​ចក្ខុវិស័យ​នៅទីនេះ ហើយ​តាមរយៈ​នាង គឺ​មាន​សំណាង​ក្នុង​ការសហការ​ជាមួយ Viraj Singh មកពី​ទីក្រុង​ម៉ុមបៃ​ដែល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ជា​មូ​យ​ខ្ញុំ​ទៅ​កាន់​ទីក្រុង​ពារាណសី​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ដើម្បី​ថត​វីដេអូ​តន្ដ្រី​សម្រាប់​បទ​ចម្រៀង “Eyes of Galena”​។ Krista និង Davi Wells មក​ពី​ក្រុម Eye Dream Creative បាន​សហការ​ផ្នែក​វីដេអូ​តន្ដ្រី​សម្រាប់​អាល់​ប៊ុម “Seeds of Life” ដែល​យើង​បាន​ថត​នៅក្នុង​និង​ជុំវិញ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ ព្រមទាំង​បណ្ដា​ខេត្ដ​ផ្សេងៗ​ទៀត​។ ការសហការ​ជាមួយ​នឹង​ព្រះសង្ឃ​នៅ​វត្ដ​មហាមន្ដ្រី គឺជា​បទពិសោធន៍​ដ៏​ប្រសើរ​មួយ ហើយ​វា​គឺ​ពិតជា​អ្វីមួយ​ដែល​អាច​ត្រូវ​បាន​សម្រេច​ក្នុង​បរិបទ​អាស៊ាន​។

​ទោះបីជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ខ្ញុំ​ពិតជា​រកឃើញ​នូវ​ស្ទូឌីយោ​សម្រាប់​ការថត​រូប​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ គឺ​មិនមែន​ជា​ការងាយស្រួល​នោះទេ​។ ប៉ុន្ដែ​ការអញ្ជើញ​ដោយ​អ្នក​លេងភ្លេង​ដ៏​ពូកែ​លោក Lewis Pragasam ដើម្បី​ថត​នៅ​ប្រទេស​កំណើត​ម៉ាឡេស៊ី​របស់គាត់ ជា​ទី​ដែល​គាត់​បាន​នាំយក​ស្គរ​ដៃ​ជាង​៣០​និង​ឧបករណ៍​តន្ដ្រី​សម្រាប់​កម្មវិទី​នេះ គឺជា​ការ​បំផុសគំនិត​។

​តើ​អ្វី​ជះ​ឥទ្ធិពល​ដល់​តន្ដ្រី​របស់​អ្នកនាង​?

​វា​មាន​ភាពខុសគ្នា​គ្រប់ពេល​។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ទទួល​ឥទ្ធិពល​ដោយ​អ្វីៗ​ជាច្រើន​។ ខ្ញុំ​កម្រ​និពន្ធ​អំពី​សេចក្ដីស្នេហា​និង​ទំនាក់ទំនង​មេត្រីភាព ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ជួនកាល​ធ្វើ​រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ស្លាប់ គ្មាន​ខ្លឹមសារ និង​មួយទៀត​គឺ​ទំហំ​។ ខ្ញុំ​និពន្ធ​អំពី​គំនិត​ដែល​បំផុស​ទឹកចិត្ដ​ខ្ញុំ​ឱ្យ​ទទួលយក​ឡើងវិញ​នូវ​ភាពខ្លាំង និង​ការចូលរួម​ចំណែក​របស់ខ្ញុំ​ដែល​ជា​ប្រចាំ​ព្យាយាម​ពុះពារ​ការភ័យខ្លាច​និង​ការគិត​មាន​ដែន​កំណត់​។ ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ឥទ្ធិពល​ពី​គំនិត​ផ្សេងៗ សៀវភៅ​ដែល​ខ្ញុំ​អាន​… ខ្ញុំ​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​ដែល​មាន​ចំណងជើង​ថា “Wall of Jericho” នៅពេល​ដែល​បំផុសគំនិត​ដោយ​ពាក្យ​មួយ​ឃ្លា​ក្នុង​សៀវភៅ “The Game of Life and How to Play it” ដោយ Florence Schovel Shinn អំពី​ក្មេងៗ​នៅ​ប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល ដែល​និយាយ​ការពិត និង​រនាំង​នៃ​ការប្រៀបធៀប​ដោយ​ធ្វើឱ្យ​ពួកគេ​មាន​សក្ដានុពល​ចៀស​ឆ្ងាញ​អំពី​ការដាំ​ក្បាល​ចុះក្រោម​…

“Magdalene” គឺជា​ចម្រៀង​មួយ​បទ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និពន្ធ​ក្រោយ​បាន​មើល​រឿង “The Magdalene Sisters” ជា​ខ្សែភាពយន្ដ​ដែល​និយាយ​អំពី​ការរំលោភ​ក្មេងស្រី​ដោយ​ដូនជី​កាតូលិក​នៅ​សាលា​អប់រំ​កែប្រែ​ទូទាំង​ប្រទេស​អៀរ​ឡង់​ដ៍​នៅ​ដើម​សតវត្សរ៍​ទី​២០​។ បទ​ចម្រៀង​នេះ​បាន​បង្កើត​នូវ​ការបរិយាយ​រាល់​ទម្រង់​នៃ​ការរំលោភ​ដែល​ជម្រុញ​ដោយ​ការគិត​ជ្រុល​វិនិច្ឆ័យ​តាម​បែប​សាសនា​។ ការ​ជិះជាន់​លើ​ស្ដ្រី​នៅក្នុង​វប្បធម៌​អ៊ីស្លាម បទឧក្រិដ្ឋ​ទាក់ទង​ទៅនឹង “​កិត្ដិយស​” ជាដើម​។ “Pleats of Fortuny” គឺជា​ចម្រៀង​មួយ​បទ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និពន្ធ​អំពី​ការជិះជាន់ និង​អារម្មណ៍​ឯកោ​ជាមួយនឹង​ការពិត​ដែល​អ្នក​បាន​បង្កើត​ចំពោះ​ខ្លួន​។ ការ​មាន​អារម្មណ៍​ហាក់បីដូចជា​មនុស្ស​ចម្លែក​នៅ​ក្នុង​ពណ៌​សម្បុរស្បែក​ផ្ទាល់ខ្លួន មនុស្ស​ចម្លែក​នៅក្នុង​ប្រទេស​កំណើត​របស់​អ្នក​។ ជា​មនុស្ស​ចម្លែក​ពី​ពិភព​នៅ​ជុំវិញ​អ្នក ពី​ព្រោះ​អ្នក​បដិសេធ​បោះបង់​ចោល​រឿង​ពិត​ផ្ទាល់ខ្លួន​…

“Canvas of Silence” គឺជា​ចម្រៀង​មួយ​បទ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និពន្ធ​អំពី​ការរាំងស្ទះ​ផ្នែក​ការច្នៃប្រឌិត និង​ដំណើរ​នៃ​ការ​រួចខ្លួន​ពី​ការរំពឹង​ប្រកបទៅដោយ​គំនិត​ច្នៃប្រឌិត​ដែល​មិន​ប្រាកដនិយម​ផ្ទាល់​របស់​ខ្ញុំ​។ ជាក់ស្ដែង ខ្ញុំ​បាន​ចំណាយ​ពេលវេលា​ពីរ​ឆ្នាំ​ដើម្បី​បញ្ចប់ ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ទ័ល​រក​ច្នៃប្រឌិត​មិនឃើញ​។

​ខ្ញុំ​បាន​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​មាន​ចំណងជើង​ថា “Seeds of Life” ដែល​និយាយ​អំពី​ក្ដីសង្ឃឹម​និង​ដួងវិញ្ញាណ​ដែល​មិន​អាច​បំផ្លាញ​បាន​។ ដោយ​ត្រូវ​បាន​បំផុសគំនិត​ដោយ​មិត្ដភ័ក្ដិ​ជនជាតិ​ខ្មែ​ររបស់​ខ្ញុំ​គឺ​កញ្ញា​រី​ណា​រ័ត្ន (Rina Roat) និង​ដំណើរ​កម្សាន្ដ​របស់​នាង​អត់​គោលដៅ​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​។ នាង​គឺជា​អ្នក​បំផុសគំនិត​។ “Eyes of Galena” គឺជា​ចម្រៀង​មួយ​បទ ដែល​ខ្ញុំ​បានចាប់ផ្ដើម​តែង​និពន្ធ​នៅក្នុង​ទីក្រុង​ពារាណសី​នា​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​។ បទ​ចម្រៀង​នេះ​គឺ​និយាយ​អំពី​ការ​កើត​ឡើង​វិញ ការរំដោះ​ខ្លួន​ចេញពី​ជំនឿ​មិន​សម​ហេតុផល​ពី​អតីតកាល និង​ភាពក្លាហាន​ដើម្បី​ឱ្យ​ចេះ​កែប្រែ​ខ្លួន​។​

​តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ឃើញ​តន្ដ្រី​/​ឮ​តន្ដ្រី​នៅក្នុង​សុបិន​របស់​អ្នក​ដែរឬទេ​? ប្រសិនបើ​ធ្លាប់ តើ​ដោយ​វិធី​ណា​?

​ជារឿយៗ​ខ្ញុំ​ឮ​បទ​ចម្រៀង​គ្រប់​ទម្រង់​ទាំងអស់​។ បទ​ចម្រៀង​ណា​ដែល​ឮ​ខ្លាំង ព្រោះ​វា​ជា​ញឹកញាប់​ជាការ​ប្រជែង​ដើម្បី​កំណត់សម្គាល់​/​ថតចម្លង​បទ​ចម្រៀង​ណា​ដែល​អាច​រកបាន​។ ការ​ដាក់​ពិន្ទុ​នៅលើ​ក្រដាស​ធំៗ ឬ​សំបុត្រ​ឡានក្រុង​អាច​ត្រូវ​បាន​ឃើញ​ពាសពេញ​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ​។ ជួនកាល​ខ្ញុំ​ឮ​បទ​ចម្រៀង​នៅក្នុង​សុបិន​របស់ខ្ញុំ ហើយ​ភ្ញាក់ឡើង​នៅតែ​ឮ​បទ​ចម្រៀង​ទាំងនោះ​យ៉ាង​ពិរោះ​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​អស្ចារ្យ និង​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ភ័ន្ដ​ភាំង​។ ខ្ញុំ​មិន​មាន​អារម្មណ៍​ថា ទាំងនេះ​ជា​បទ​ចម្រៀង​របស់​ខ្ញុំ​ទេ​។ ចម្រៀង​មួយ​បទ​ដំបូង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និពន្ធ​មាន​ចំណងជើង​ថា “Beautiful Girl” ត្រូវ​បាន​ច្រៀង​ដើម្បី​ខ្ញុំ​ដោយ​នារី​សម្បុរ​ទង់ដែង​មាឌ​ធាត់​ធំ​នៅក្នុង​សុបិន​របស់ខ្ញុំ​…​។ ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ធ្វើការ​នៅក្នុង​ទីភ្នាក់ងារ​សារព័ត៌មាន​ដោយ​មើល​ឃ្លីប​ព័ត៌មាន ហើយ​នាង​បាន​ដើរ​មក​រក​ខ្ញុំ​ហើយ​និយាយថា “​នេះ​គឺ​ជា​បទ​ចម្រៀង​បន្ទាប់​របស់ខ្ញុំ​…​សូម​ទទួលយក​ចុះ​” ហើយ​បាន​ច្រៀង​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ស្ដាប់​ដោយ​បន្ទរ​ទំនុក​ភ្លេង​។ ខ្ញុំ​បាន​ភ្ញាក់​ពី​គេង​ភ្លាមៗ​ហើយក៏​បាន​សរសេរ​ចងក្រង​ទុក​។ វា​គឺជា​រឿង​មិន​នឹកស្មាន​ដល់​ទាល់តែសោះ​។

​ខ្ញុំ​ចាំ​បាន​ពេល​ដែល​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ ដោយ​សុបិន​ឃើញ​ពិតៗ​ទាំង​ខ្ញុំ​ឯង​នឹង​មិន​អាច​បំភ្លេច​បាន​ឡើយ​។ ពេល​ខ្លះ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្លួនឯង​ជា​មនុស្ស​បុរាណ ដូច​ទីក្រុង​បុរាណ​របស់​ក្រិក​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​ព្រះវិហា​របែប Parthenon ដែល​មាន​រាង​មូល​។​… ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ព័ទ្ធជុំវិញ​ទៅដោយ​តាបស​ស្លៀកពាក់​ស ហើយ​ពួកគេ​កំពុងតែ​សម្លឹងមើល​ខ្ញុំ​យំ​ខ្សឹកខ្សួល​ពីលើ​សាកសព​ម្ដាយ​របស់​ខ្ញុំ​។

​ខ្ញុំ​ឈឺចាប់​ជាខ្លាំង​… ដោយ​យំ​អង្វរ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ និង​សូម​ឱ្យ​ព្រះអង្គ​យក​រាងកាយ​របស់ខ្ញុំ​ជំនួស​និង​ផ្ដល់​ជីវិត​ឱ្យ​ម្ដាយ​របស់​ខ្ញុំ​វិញ ដោយ​ម្ដាយ​របស់​ខ្ញុំ​ហើយ​និង​ខ្ញុំ​ឱប​គ្នា​ជាប់ ហើយ​យើង​បាន​ប្ដូរផ្ដាច់​ជាមួយគ្នា​… ខ្ញុំ​ក៏​ស្លាប់​ម្ដង ហើយ​គាត់​ជា​អ្នក​យំ​វិញ រួច​តាបស​ស្លៀកពាក់​ស​គ្រាន់តែ​មើល​ហើយ​បាន​ប្រាប់​យើង​ដោយ​ស្ងាត់ៗ​ថា “​ភាព​ឥត​ខ្លឹមសារ​នៃ​ជីវិត​របស់​អ្នក​ទាំងអស់​គ្នា​នាំទៅរក​សភាព​បែប​នេះ​ឯង ហើយ​សេចក្ដីស្លាប់​គឺ​ដោយសារតែ​មាន​កំណើត ឥឡូវ​អ្នក​ត្រូវតែ​ជួប​ប្រទះ​រឿងរ៉ាវ​បែប​នេះ​ឯង​” នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ប៉ុន្មាន ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ចម្រៀង​មួយ​បទ​ពី​ចម្ងាយ ហើយ​វា​សោកសៅ​ខ្លាំងណាស់​។

​បន្ទាប់​មក​ខ្ញុំ​បាន​ភ្ញាក់​ដឹងខ្លួន​នៅក្នុង​បន្ទប់​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ភ្នំពេញ​។ ខ្ញុំ​បាន​រត់​សំដៅ​ទៅ​បន្ទប់ទឹក​ហើយ​បាន​យំ​ខ្សឹកខ្សួល និង​ចេះ​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ពី​ប្រាសាទបុរាណ​នោះ​។ វា​បាន​ក្លាយ​ជា​បទ​ចម្រៀង​ដែល​មាន​ចំណងជើង​ថា “Promised Land”​។ វា​គឺជា​ព្រឹត្ដិការណ៍​ដ៏​អស្ចារ្យ​និង​សោកសៅ​បំផុ​តដែល​ខ្ញុំ​អាច​ចាំបាន​។

“​ភាព​ឥត​ខ្លឹមសារ​នៃ​ជីវិត​របស់​អ្នក​ទាំងអស់​គ្នា​នាំទៅរក​សភាព​បែប​នេះ​ឯង ហើយ​សេចក្ដីស្លាប់​គឺ​ដោយសារតែ​មាន​កំណើត ឥឡូវ​អ្នក​ត្រូវតែ​ជួប​ប្រទះ​រឿងរ៉ាវ​បែប​នេះ​ឯង​”

​តើ​អ្នក​គិត​ថា​អ្នក​អាច​រស់នៅ​ដោយ​គ្មាន​តន្ដ្រី​ដែល​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ខ្លួន​របស់​អ្នក​បាន​ដែរឬទេ​?

​ខ្ញុំ​បាន​ឆ្លងកាត់​ដំណាក់កាល​នៃ​ជីវិត​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ភ្ជាប់​ទំនាក់ទំនង​ជាមូយនឹង​សិល្បៈ​ច្រើន ឬ​ស្ដាប់​តន្ដ្រី​ច្រើន ហើយ​ជួន​កាល​វា​គឺជា​ជំនឿ វា​ទទួលយក​សម្ពាធ​តាម​មធ្យោបាយ​មួយ ប៉ុន្ដែ​ខ្ញុំ​ត្រូវតែ​ប្រុងប្រយ័ត្ន ហាក់បីដូច​ជា​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ច្នៃប្រឌិត​មួយ​រយៈពេល​វែង ដែល​ខ្ញុំ​ងាយ​នឹង​ធ្លាក់​ទឹកចិត្ដ ព្រោះ​សិល្បៈ​របស់​ខ្ញុំ គឺ​ជា​ត្រីវិស័យ​នៃ​អារម្មណ៍​និង​ដួងវិញ្ញាណ​របស់​ខ្ញុំ​ក្នុង​ការជួយ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​វាស់​ស្ទង់​មើល និង​មាន​អារម្មណ៍​អាច​គ្រប់គ្រង​ពិភពលោក​របស់​ខ្ញុំ​។

“​សិល្បៈ​របស់​ខ្ញុំ​គឺ​ជា​ត្រីវិស័យ​នៃ​អារម្មណ៍​និង​ដួងវិញ្ញាណ​របស់​ខ្ញុំ ក្នុង​ការជួយ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​វាស់​ស្ទង់​មើល និង​មាន​អារម្មណ៍​អាច​គ្រប់គ្រង​ពិភពលោក​របស់​ខ្ញុំ​”

​អ្នក​ក៏បាន​ចាប់អារម្មណ៍​នឹង​សម្លៀក​បំពាក់​គុណភាព​ខ្ពស់ និង​ការនិយម​ពេញចិត្ដ​រឿង​អតីតកាល ហើយ​តន្ដ្រី​របស់​អ្នក​ក៏​ឆ្លុះបញ្ចាំង​នូវ​មនោសញ្ចេតនា​ដូចគ្នា​ផងដែរ ហេតុអ្វី​បានជា​អ្នក​ចង់​ត្រឡប់​ទៅ​រក​រឿង​អតីតកាល​វិញ​?

​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា អ្វី​ដែល​បន្ដ​ទៅមុខ គឺ​មាន​និរន្ដរភាព​យូរអង្វែង​សម្រាប់​ហេតុផល​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ​។

​តើ​អ្នក​ចូលចិត្ដ​សម្ដែង​នៅ​ពីមុខ​ទស្សនិកជន​ច្រើន ឬ​ទស្សនិកជន​តិច​ដែល​ស្និទ្ធស្នាល​? ហេតុអ្វី​?

​ជារឿយៗ​ការសម្ដែង​នៅ​ចំពោះមុខ​ទស្សនិកជន​ច្រើន​នាក់​ជា​រឿង​ដ៏​ងាយស្រួល ព្រោះ​ជា​ការលើក​កម្លាំងចិត្ដ​ចម្រុះ​គ្នា​របស់​ទស្សនិកជន ដោយ​ងាយស្រួល​សម្រាប់​ខ្ញុំ​បង្កើត​នូវ​ភាពស្និទ្ធស្នាល​ជាមួយនឹង​ការសម្ដែង និង​ការ​ផ្ដោតអារម្មណ៍​ផងដែរ​។ ទស្សនិកជន​តិចតួច​អាច​ជា​ការតឹងតែង ពី​ព្រោះ​អ្នក​ត្រូវតែ​វាស់​ស្ទង់​មើល​ទិដ្ឋភាព​សង្គម​ដែល​ជា​ឱកាស ខណៈពេល​ព្យាយាម​បន្ដ​ផ្ដោតទៅលើ​ការសម្ដែង​ដោយ​ចូល​តួ​។

​តើ​នរណា​ជា​សិល្បករ​ដែល​អ្នក​ចូលចិត្ដ​ស្ដាប់​ជាង​គេ​នាពេល​បច្ចុប្បន្ន​?

​ភោជនីយដ្ឋាន “Les Jardins de la Carambole” ដែល​ជា​ទីកន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​ចូលចិត្ដ​ជាងគេ ថ្មីៗ​នេះ​ត្រូវបាន​ជ្រើសរើស​ដោយ Nils Frahm សម្រាប់​ការប្រមូល​ចងក្រង Piano Day ប្រចាំឆ្នាំ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​តែង​បទ​ភ្លេង​ព្យ៉ា​ណូ Neo-Classical ដ៏​ល្បីល្បាញ​ជាច្រើន​នាក់​។ ក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ Federico Albanese, Ivan Muela និង Library Tapes ជា​អ្នក​ដែល​លេចធ្លោ​ជាង​គេ​។

​តើ​អ្នក​មាន​ដំបូន្មាន​អ្វីខ្លះ​សម្រាប់​ស្ដ្រី​ដែល​រស់​នៅ​អាស៊ី ដែល​ចង់​បង្កើន​អាជីព​តន្ដ្រី​របស់​ពួកគេ​ដែរ​ឬទេ​?

​ខ្ញុំ​ចង់​និយាយថា ប្រសិនបើ​អ្នក​ចង់​ថត​សម្លេង​បាន​ពិរោះ អ្នក​គួរតែ​ធ្វើដំណើរ​ទៅកាន់​ប្រទេស​ផ្សេង​ទៀត​។ ខ្ញុំ​មាន​បទពិសោធន៍​ប្លែកៗ​មួយចំនួន​នៅក្នុង​ស្ទូឌីយោ​នា​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ និង​បាន​រកឃើញ​បរិស្ថាន​ថត​សម្លេង​បាន​ពិរោះ​លក្ខណៈ​អាជីព​មួយ​។ មាន​ស្ទូឌីយោ​និង​តន្ដ្រីករដ៏​អស្ចារ្យ​មួយចំនួន​នៅ​ទី​ក្រុងកូឡា​ឡាំ​ពួរ​និង​ទីក្រុង​បាងកក មិន​ចាញ់​ប្រទេស​លោកខាងលិច​ប៉ុន្មាន​ទេ​៕

​